Zagadnienie aktu stwórczego w kwestii 44 części I Sumy Teologicznej św. Tomasza z Akwinu

W zachodniej tradycji teologicznej i filozoficznej Bóg jest postrzegany jako Stwórca wszystkiego, co istnieje. Doktryna creatio ex nihilo (stworzenie z niczego) od dawna zajmuje centralne miejsce w tym rozumieniu, czasów Tomasza Akwinu obawy dotyczące możliwości istnienia samego wszechświata wieczności doprowadziły do ​​myślenia o stworzeniu niczego ogólnej kategorii, której początkowe stworzenie. ta obejmuje, według św. Akwinu, obszary troski teorii czterech przyczyn Arystotelesa uczestnictwa Platona oraz relacji między nimi. Dla Akwinaty akt stworzenia obejmuje działanie Boga przyczynę sprawczą, wzorcową ostateczną wszelkich rzeczy przyległych. Stworzenie aktem, którym powołuje rzecz ze stanu niebytu, ale tym, właściwe stworzeniu, całkowity brak jakiegokolwiek wcześniejszego podmiotu – podmiot. Jest to więc również wytwarzanie totius substantiæ całej substancji. Przyimek ex, „z”, implikuje, że nihil, „nic”, należy pojmować materiał, którego wykonana materia qua. Co więcej, lub byty przedmiot aktu stwórczego swej autorytatywnej zależności Stwórcy wynika tego, ponieważ zależność istotna, a zatem nie pominięcia, raz dokonany stwórczy współistnieje czasie istnieniem doskonałościami . To partycypacyjna istot stworzonych Boga. Tym, umożliwia spójność teorią udziału bytów, Akwinata teoria analogii. ogólna metafizyce Akwinu. Analogia bytów pozwala ukazać współistnienia dwa różne aspekty tych samych stworzonych: ich prima causa absolutnie doskonałego (istoty stworzone są doskonałe, uczestniczą we własnym akcie własnej doskonałości stworzonej przez Boga). byt doskonały pełnią samoistny Byt Ipsum Esse per se subsistens.